برج سازي

يکي از نشانه هايي که بعد از عصر نبوت خودنمايي کرد و انتشار يافت و موجب تفاخر و مباهات مردم گشت ساختمان سازي و آرايش آن بود زيرا نعمت هاي دنيا بر مسلمانان گشوده شد و بعد از فتوحات اموالشان افزايش يافت و به مرور زمان عده اي از آنان به دنيا تکيه زدند و بيماري امت هاي گذشته يعني تنافس در جمع مال و هزينه کردن آن در مسيرهاي غير مجاز به آنان سرايت کرد. حتى نه تنها مردم شهرنشين بلکه روستائيان و حومه شهرها که غالباً اقشار نيازمند جامعه هستند به چنان ثروت و امکاناتي رسيدند که همه شروع به بناي ساختمان هاي بلند و زيبا نمودند و در اين راستا با هم به رقابت پرداختند.

همه اين موارد مطابق خبر پيامبر گرامي -صلى الله عليه وسلم- تحقق يافته اند. در «صحيحين» از ابوهريره روايت شده است وقتي که جبرئيل از پيامبر دربارة وقت بر پا شدن قيامت سؤال کرد پيامبر به ايشان (جبرئيل) گفت: «لکن سأحدثک عن أشراطها.... إذا تطاول رعاء البهائم في البنيان، فذاک من أشراطها». «اما من دربارة نشانه هاي آن برايت مي گويم... (از جمله آنها) وقتي چوپان ها ساختمان هاي بلند و سر به فلک کشيده بسازند، اين از نشانه هاي روز قيامت است» و در روايت مسلم آمده است «و أن ترى الحفاة العراة العالة رعاء الشاء يتطاولون في البنيان». «انسان هاي پا برهنه، لخت، نيازمند و چوپان را مي بيني ساختمان هاي چند طبقه و بلند مي سازند».

در روايت امام احمد از عبدالله بن عباس آمده است؛ گفت اي پيامبر خدا اين چوپان هاي پا برهنة گرسنه و نيازمند چه کساني هستند. پيامبر فرمودند: اعراب

بخاري از ابوهريره روايت مي کند پيامبر خدا فرمود: «لا تقوم الساعة... حتى يتطاول الناس في البنيان». «روز قيامت نمي آيد.... تا وقتي که مردم ساختمان هاي بلند و چند طبقه بسازند»

حافظ ابن حجر در مورد تطاول در بنيان مي گويد «يعني هر کس خانه اي مي سازد مي خواهد ارتفاعش از خانه ديگري بلندتر باشد. و يا احتمال دارد منظور آن مباهات در آرايش و تزيين ساختمان ها باشد. يا هر چيز ديگري از اين قبيل که بيشتر آن امروز يافت مي شود».

اين ويژگي بطور آشکار در عصر ما ظاهر شده و مردم بناهاي خود را بلندتر کرده و به طول و عرض و آرايش آن مباهات مي کنند حتى کار به جايي رسيده است برج هاي سر به فلک کشيده مانند برج هاي مشهور آمريکا و ساير شهرهاي مهم جهان مي سازند.

جاريه آقايش را به دنيا مي آورد

در حديث طولاني و مشهور جبرئيل پيامبر به او مي فرمايد: «سأخبرک عن أشراطها.... إذا ولدت الأمة ربتها» «..... (يکي ديگر از اشراط قيامت) اين است: وقتي که جاريه سيد خودش را بدنيا آورد در روايت مسلم چنين آمده است: «إذا ولدت الأمة ربّها».

علماء درباره معني اين عبارت که يکي از نشانه هاي قيامت است چند قول مختلف دارند. ابن حجر چهار قول از آنها را بيان کرده است.

قول خطابي: «منظور توسعه بلاد اسلامي، استيلاء مسلمانان بر مناطق شرک و اسارت آنان است پس وقتي مردي داراي جاريه مي شود و از او صاحب بچه مي گردد بچه به منزله سيد جاريه به حساب مي آيد زيرا فرزند سيدش است».

نووي مي گويد: بيشتر علماء اين رأي را پذيرفته اند. ابن حجر مي گويد: «در اين معني ترديد وجود دارد زيرا تولد فرزند توسط جاريه در زمان پيامبر نيز وجود داشته و استيلاء بر مناطق شرک و بدست آوردن جاريه در صدر اسلام بيشتر بوده است اما سياق کلام اشاره به چيزي دارد که تا آن موقع نبوده ولي در آينده اتفاق مي افتد و از نشانه هاي قيامت به شمار مي آيد».

سيد مادر بچه اش را بفروشد و اين امر بسيار تکرار شود و مالکان آن زياد شوند تا اينکه اتفاقاً فرزند مادرش را بخرد در حالي که او را نمي شناسد.

جاريه فرزندي از غير سيدش با آميزش حلال يا حرام به دنيا آورد (سيد پدر بچه نباشد) سپس جاريه فروخته شود و آن قدر در دست افراد خريد و فروش شود تا در پايان فرزندش او را بخرد در حالي که او را نمي شناسد. (اين قول شبيه قول قبلي است).

عقوق (اذيت و آزار) والدين زياد شود و فرزند با مادرش مانند کنيز برخورد کند مثلاً به او سبّ و شتم روا دارد و او را به خدمت بگيرد در نتيجه بچه مجازاً سيد مادرش مي شود يا منظور از ربّ مربي است.

ابن حجر مي گويد: اين توجيه پذيرترين معني است به خاطر عموميت آن و به خاطر مقام کلام که بايد مراد از آن باين امري غريب باشد - گر چه بر وجود فساد در جوامع نيز دلالت مي کند - پس حاصل کلام اين است بر پايي قيامت زماني است که امور منعکس مي گردند يعني متربي مربي مي شود، افراد پايين بالا مي آيند و.... اين معني با علامت قبلي (أن تصير الحفاة ملوک الأرض) تناسب بيشتري دارد».

ابن کثير نيز در اين مورد قولي دارد او مي گويد: «در آخر الزمان کنيز مظهر حشمت و کرامت خواهد بود پس مردان بزرگ به جاي زن حرّه کنيز دارند. و بدين دليل آن را با عبارت: «أن ترى الحفاة العراة العالة يتطاولون في البنيان» مقارن ساخته است».

....................................
برگرفته از کتاب نشانه هاي قيامت
تأليف:يوسف بن عبدالله بن يوسف الوابل