صبحدم بلبلی سخت بلند می نالید **** ز كنج بام خانه ز پیغامی بود نا امید

گهی چه چه می كرد گهی پر می گشود **** تا كه وانمود كند بهتری رفته ز وجود

بلبل گفتا پرید پرنده ای ز قفس بر خیز **** رفت و پرزد کبوتر قلبی چه تند و تیز

گفتم ای بلبل رسم است رفتن از قفس **** بار باید بست تا كی باید نشست

بلبل گفت كودكی به دور می نگریست **** دست بر چهره می مالید ومیگریست

تخت سبزی هم جنبان بود به هر دست **** گهی به راست وگهی به چپ میرفت

كودكی بگریه هم حكایت می كرد از پدر **** كه آن مسكین آرامیده برتخت بی خبر

نشست كودك تا آن تخت خالی از پدر **** برگشت با آن عده ی دوان آهسته تر

بلبل آن حال و روز کودک یتیم را دیده بود **** صبحدم پروازکنان در آسمان نالیده بود