وقتی کوه از زمین سر به فلک بالا برد، بر قله ی بلندش ، ابرها جمع و انباشته شدند، تا جایی که به ناچار فروتن گشته و به خاک فرو افتاده وباران شدند ودر تواضع خود دل زمین خشک را شاد کردند.

به وقت دیگر خورشید طلوع کرد و از جای پای ابرهای سفید در آسمان، در افق نقش ونگار رنگین کمان پیدا شد. و بلور رنگهای شاد به دیدگان ناظرین هدیه داد.

و باز در سوی دیگر، کوه هم بر صفحه خاک سایه افکند و از قامت خویش هوا را موزون کرد و با سایه خویش به پیشگاه خالق هستی سر به سجود برد.

جویبارهای تند ، چه مغرور از کوه ها سرازیر شدند و چه متواضع به پای خدمت منتظر ایستادند، گاهی به دل دریا تسلیم شده و گاهی به دل خاک سر فرو بردند تا به گیاهان و درختان جان تازه ای ببخشند ،

به هرنوع خاکی که آب ها سرفرو بردند با وعده ی حیات نو از دل زمین سر برون آوردند و تواضع و فروتنی این چنین درخاک دیدم ،

رویش درخت و گل و گیاه از دل خاک، نوعی عبادت زمین درطبیعت است، هر نهالی که از خاک سر بلند کند و در اهتزاز باد و نسیم سر بجنباند، به دستان خوشه و شاخه ی خود، دانه و میوه گرفته تا تواضع و فروتنی به همگان تقدیم کنند،

از دل افتاب تا به زیر سایه ها، از قله رفیع و وقار کوه ها تا به قعر و تلاطم امواج دریاها و اقیانوس ها حدیث فروتنی و تواضع فریاد می زند ، مادامی که به بلندای اطراف سر بالا کنم تاچشمانم خیره به جهانی کنم ، دیدگانم به ناچار در کوتاهی و ناچیزی خویش فرو افتاده و فروتن گشتند.

سهل است خندیدن به این ویرانه بازار

مردی آنجا بیا و دل رنجیده را بیازار

بکوچه ی همت بیرق صلح بر افرازید

به هرگذری عیدی دهید و عیدی بیارید

مهر ببخشید واخم ستم ز گونه ها بردارید

به راه لانه ی هر موری دانه بگذارید

به پیش سلیمان با ران ملخ آهسته بیایید

این ویرانه بازاربا ما وفا نکند دوستان

خیلی ها ز بالا افتادند آخربه خاکستان

چو مور به راهی ،آخر به لانه برویم

بگو به لانه خویش آذوقه انبوه چه داریم؟

تا به قلمی دیگر شاد دو عالم گردیم، ای دوستان

خرم آنروز که به عالم دگر شاد باشیم در آن بوستان

..............................
نویسنده: یوسف نورایی