در زمان خلافت امیر المومنین عثمان بن عفان رضی الله عنه با در خواست معاویه بن ابی سفیان رضی الله عنهما اولین ناوگان نیروی دریایی جهت فتح قبرس تشکیل شد .
مدیریت سایت مدرسه علوم دینی اسماعیلیه با تشکر از شرکت عزیزان در این مسابقه اعلام می نماید که از مجموع 81 شرکت کننده 53 نفر از عزیزان پاسخ صحیح را انتخاب کرده بودند که به قید قرعه شماره همراه 2988***0915 برنده مسابقه پیامکی شماره دو گردید و جایزه ایشان برایشان ارسال شد.

......................
معاويه بن ابي سفيان در نامه اي خطاب به عمر بن خطاب رضی الله عنه اصرار کرد که به وي اجازه دهد تا در دريا بجنگد و عنوان کرد که يکي از روستاهاي حمص آن قدر به روميان نزديک است که صداي پارس سگها و فرياد مرغهايشان شنيده مي شود؛ به طوري که نزديک بود عمر راضي گردد. خليفه به عمروعاص والي خود بر مصر نوشت:« دريا و سوارش را براي من توصيف کن، چرا که روح من در اين باره با من در ستيز است». عمر وعاص پاسخ داد: «من آفريده اي بزرگ را ديدم که آفريده اي کوچک بر آن سوار مي گردد. جز آسمان و آب چيزي نيست. اگر بايستد دلها پاره مي شود و اگر به حرکت درآيد عقلها گمراه مي گردد. يقين در دريا کاسته و شک افزوده مي شود. مردم روي کشتي چونان کرم اند روي چوب. اگر کج شود غرق مي گردد و اگر نجات يابد مي درخشد. » عمر پس از خواندن نامه به معاويه نوشت: « سوگند به آنکه محمد (ص) را به حق فرستاد، هرگز مسلماني را سوار بر کشتي نخواهم کرد. در روزگار عثمان نيز، معاويه بارها نامه نوشت و از او خواست که اجازه جنگ در دريا را به او بدهد.
سرانجام عثمان در پاسخ او نوشت: مردم را انتخاب مکن و ميان آنها قرعه مينداز. آزادشان بگذار. هرکس داوطلبانه جنگ را برگزيد او را ببر و کمکش کن». او چنين کرد و به تجهيز نيروها براي جنگ در دريا پرداخت.

جنگ قبرس
معاويه، عبدالله بن قيس ، هم پيمان بني فزاره، را که از دريانوردان مشهور بود به فرماندهي نيروي دريايي گماشت. او همراه همسرش «ام حرام دختر ملحان انصاري» و چند تن از بزرگان صحابه مثل ابوذر غفاري، عباده بن صامت، مقداد، ابودردا و شداد بن اوس در دريا به راه افتادند. مسلمانان رهسپار قبرس گشته آن را به صلح گشودند و در پيمان صلحي که در سال 28 هـ بسته شد آمده بود «که اهل قبرس به اندازه هفت هزارديناري که سالانه به روم مي پردازند، به مسلمانان نيز بپردازند و مسلمانان آنها را از پرداخت ماليات به روم منع نمي کنند، مسلمانان وظيفه جلوگيري از حمله به قبرسيان از سوي ديگران را ندارند، آنان موظفند که در صورت حرکت روميان به سوي مسلمانان آنان را آگاه سازند؛ اگر مسلمانان بخواهند از طريق قبرس به روم بروند حق دارند؛ و پاتريک آنان به وسيله رهبر مسلمانان تعيين مي گردد. »
مطابق بندهاي اين معاهده، معاويه موارد زير را براي مسلمانان تضمين کرد:
1-تحميل جزيه بر جزيه پردازان، بدون داشتن تعهد در قبال دفاع از آنان. دليل آن نيز تمايلي بود که اهل جزيره (قبرس) براي تداوم، روابط خود با روميان داشتند.
2-جزيره از آن پس به صورت پايگاهي درآمد که مردمش موظف بودند مسلمانان را از تحرکات مخالفان آگاه سازند. نيز جزيره حالت يک پايگاه پشتيباني دريايي را براي مسلمانان پيدا کرد که امروزه از آن به عنوان «تأمين اداري» ياد مي گردد؛ و اين مطلب از عبارت «اگر مسلمانان بخواهند از طريق قبرس به روم بروند حق دارند» برمي آيد.
3-تلاش براي جداسازي کليساي قبرس از کليساي بيزانس، با تعيين پاتريکي که با مسلمانان دشمن نباشد، با عدم مداخله در امور کليسا.
ناوگان اسلامي پس از پايان مأموريت از قبرس حرکت کرد. «ام حرام همسر عبدالله از استري که سوار بود افتاد و مرد و در آنجا دفن گرديد. ناوگان به شام رسيد و دريادار عبدالله بن قيس مأموريت خويش را براي حمايت از سواحل اسلامي ادامه داد. پس از آن نبرد ذات الصواري روي داد و ناوگان مسلمانان از آن پيروزمند بيرون آمد.
در سال 33 ه / 653 م حاکم قبرس پيمان امضا شده با معاويه را نقض کرد و چند يگان دريايي را به روم قرض داد. اين کار موجب شد که معاويه نيرويي متشکل از پانصد کشتي را بفرستد و قبرس را به محاصره درآورد و آن را با زور بگشايد. پس از فتح جزيره، معاويه سپاهي را متشکل از دوازده هزار جنگجو بسيج کرد و به آن مأموريت داد که از جزيره قبرس حمايت کنند. اين سپاه در قبرس اقامت گزيد، مسجدها را آباد کرد و به صورت تهديدي نيرومند براي ناوگانهاي دوم و تحرکات دريايي آنان درآمد؛ و تا هنگام روي کار آمدن يزيد بن معاويه در قبرس باقي ماند؛ و مسلمانان در آنجا به ساختن دژ و ايجاد کمينگاه پرداختند.
ساکنان قبرس بار ديگر در سال 125 هـ سر به شورش برداشتند و به روم پيوستند. وليد بن يزيد سپاهي را به فرماندهي برادرش عمر بن يزيد بن عبدالملک بسيج کرد و اسود بن بلال محاربي را به درياسالاري گماشت. اين نيروها عازم قبرس گشته آن را اشغال کردند و ساکنان آنجا را آزاد گذاشتند که يا به شام بروند و يا به روم بپيوندند. بخشي از ساکنان رفتن به شام را برگزيدند، که به آنجا برده شدند. بخش ديگر تمايل به پيوستن به سرزمين روم را داشتند؛ و به آنجا منتقل گشتند. در پي آن شماري از نيروهاي عرب مسلمان براي اقامت به جزيره اعزام گشتند.

برای توضیح بیشتر به کتب تاریخی چون تاریخ طبری ـ البدایة و النهایة ابن کثر _ الکامل فی التاریخ ابن اثیر مراجعه نمائید.