هنگام پیدا شدن اجساد سه شهرک نشین صهیونیست که تا به این لحظه عامل ربودن و قتل آنان مشخص نیست، رسانه های غربی تمامی برنامه های عادی خود را متوقف کردند تا مراسم تدفین و خاکسپاری آنها را پخش نمایند و با آغوش باز از سفرا و سخنگویان سازمان ها و ارگان های نظامی رژیم عبری ـ در رسانه های خویش ـ استقبال کردند و به آنها اجازه دادند تا هر چه فحش و ناسزا است به عرب ها و مسلمانان بدهند.

روز گذشته جنگنده های رژیم صهیونیستی به اقامتگاه معلولان در شمال غزه حمله کردند و تمامی حاضران در آن را به قتل رساندند و با بمب های خود، بدن های پاک و مطهرشان را تکه تکه کردند و دوربین ها نیز تصاویر ویلچرهای آنان را نشان می داد که چطور از زیر آوارها بیرون کشیده می شدند. در این شرایط، بنده که در غرب زندگی می کنم، انتظار داشتم که دیدن این تصاویر، دل های نازک و آکنده از عشق به انسانیت حضرات مسئولین و رهبران غربی را به درد آورد و آنها را به تحرک فوری جهت برقراری آتش بس وادارد ؛ زیرا شخصا ماجرای کشته شدن یک یهودی معلول آمریکای به نام «لیون کلینگهوفر» را پیگیری می کردم و دیدم که چگونه رژیم صهیونیستی و غرب از ماجرای قتل این فرد که به شکلی مشکوک در عرشه یک کشتی ربوده شده ایتالیایی به نام اکیلی لورو کشته شد، استفاده کردند و ملت فلسطین را به عنوان مسئول این جنایت اعلام کرد.



غرب به شکلی شرم آور در مقابل جنایت های رژیم عبری در نوار غزه سکوت کرده است و برخی از رسانه های غربی همچون «ای.بی.سی» آمریکا کودکان قربانی شده فلسطینی را نشان می دهد و به دروغ می گویند اینها یهودیانی هستند که در اثر اصابت موشک های شلیک شده از سوی نوار غزه جان سپرده اند. علاوه بر آن، «تونی بلر» فرستاده ویژه صلح در خاورمیانه که مسئول قتل و به شهادت رساندن یک میلیون شهروند عراقی است، امروز به این بهانه که به دنبال راه حلی ابتکاری جهت برقراری آتش بس می باشد، به سراغ تمامی کشورهای عربی می رود و البته با استقبال روسای جمهور این کشورها نیز رو به رو می شود.

مقامات غربی زمان کافی را در اختیار رژیم عبری گذاردند تا به کشتار هر چه بیشتر کودکان، زنان و معلولان مبادرت ورزد. آنها امید داشتند که مبارزان فلسطینی حامی غزه پرچم سفید را بلند کنند ؛ ولی آنها از این کار اجتناب ورزیدند و هرگز حاضر به چنین کاری نشدند بلکه این شرایط باعث صلابت هر چه بیشترشان گردید. آنها همچنین به روند شلیک موشک به تمامی نقاط در اراضی اشغالی ادامه می دهند و بی صبرانه منتظر حمله زمینی اشغالگران قدس هستند.

رهبران گروه های مقاومت تمامی تلفن های همراه خود را خاموش کرده اند و در اتاق های عملیاتی که در زیر زمین قرار دارند، مشغول مدیریت نبرد با دشمن عبری هستند و حاضر نیستند پاسخ میانجیگران فریبکار عرب که پیش از ملت فلسطین به دنبال نجات خویش هستند، را بدهند.

صهیونیست هایی که می گویند مدرن ترین وسایل جاسوسی در جهان را دارند و وجب به وجب نوار غزه را خوب می شناسند، در یافتن فرماندهان فلسطینی ناکام مانده اند و برای به شهادت رساندن آنها، مساجد و منازل شان را هدف قرار می دهند و کودکان و همسایگان آنان را می کشند که البته این کار آنها از بزدلی و عطشی حکایت دارد که این جماعت نسبت به ریختن خون فلسطینیان نشان می دهند. تنها ماموریتی که ارتش عبری بر عهده دارد، کشتن انسان های بی گناه است ؛ زیرا از آخرین رویارویی این ارتش با ارتش های عربی 40 سال می گذرد.

اهالی نوار غزه عادت کرده اند که هر دو سال یک بار شاهد جنگ، ویرانگری و خونریزی جدیدی از سوی رژیم عبری باشند ؛ ولی این رژیم نمی داند که همین فلسطینیان، اسکندر مقدونی را شکست دادند آن هم در شرایطی که شهرها و امپراتوری های مختلف یکی پس از دیگری در مقابل این چهره سر تسلیم فرود می آوردند. ساکنان نوار غزه نه تنها از شرایط موجود شکایتی نکردند و سلاح خود را نیز بر زمین نگذاشتند ؛ بلکه توان نظامی خود را توسعه بخشیدند و با وجود محاصره و همدستی نظام های عربی در این محاصره، در ساخت موشک ها، خمپاره ها و همچنین حفر تونل ها ابداع به خرج دادند.

یک کودک فلسطینی که عمرش از شش سال تجاوز نمی کند، در برابر تخته سیاه یکی از مدارسی که خانواده اش بعد از تخریب منزل در شمال نوار غزه به آن پناه برده اند می ایستد و بر روی آن تصویر یک موشک می کشد. چقدر این ماجرا دردناک است. ما آرزو می کردیم که این کودک یک گل یا یک کبوتر صلح را بر روی تخته سیاه نقاشی می کرد ؛ ولی صهیونیست ها و همپیمانان غربی شان آن معصومیت کودکانه را از او گرفته اند و به نظر بنده این بزرگ ترین جنایت جنگی است. ما در انتظار گزارش دوم گولدستون، قاضی بین المللی هستیم تا در گزارش خود به این تصاویر و تاثیرات روانی آن اشاره کند.

تعداد شهدا رو به افزایش است ؛ ولی بر عکس آنچه که تشکیلات خودگردان و سخنگویان این نهاد می گویند، مقاومت در نوار غزه به دنبال جنگ نیست و این نتانیاهو، لیبرمن و تمامی گروهک های آدمکش صهیونیستی هستند که مقاومت را وادار به جنگ می کنند و از ماجرای ابهام آمیز سه شهرک نشین جوان صهیونیست برای به راه انداختن چنین جنگی سود می بردند. از روایتی که برخی افراد از این ماجرا دارند و می گویند ربودن و قتل این افراد یک ماجرای مشکوک است، تعجب نمی کنیم. مگر همین صهیونیست ها نبودند که یک معبد یهودی را در مصر منفجر کردند تا یهودیان این کشور را به سمت مهاجرت به اراضی اشغالی سوق دهند. مگر این تیم های عملیاتی وابسته به موساد نبودند که خانه های سینما موجود در محله های مختلف یهودی در بغداد را منفجر کردند تا به این ترتیب، با ایجاد وحشت در وجودشان، آنها را به سمت مهاجرت به اراضی اشغالی سوق دهند؟ مگر آنان نبودند که کشتار دیر یاسین و القبیه را به راه انداختند تا به این ترتیب، فلسطینیان را به وحشت انداخته، به مهاجرت سوق شان دهند.

وزرای خارجه عرب نشستی را برای بحث درباره اوضاع در نوار غزه برگزار می کنند. مگر این مقامات و نیز دبیر کل اتحادیه عرب به خاطر این نشست فوری شان خجالت نمی کشند، نشستی که بعد از گذشت هفت روز از آغاز حملات صهیونیست ها برگزار می شود. این جماعت در جلسه فوری خود چه کار خواهند کرد؟ صرفا به ارسال دسته های گل برای نتانیاهو و کابینه متبوع وی بسنده می کنند و از صهیونیست ها به خاطر تخریب نوار غزه، کاری که خودشان از انجامش عاجز مانده بودند، تشکر می کنند. گفتنی است که دلیل اینکه نظام های عربی خواهان تخریب نوار غزه هستند، تمسک مردم این منطقه به مقاومت و نقش حماس در اداره آن است.

این یک ننگ برای نظام های عربی است که با سکوت خود آشکارا به اقدام رژیم عبری در نابودی نوار غزه کمک می کنند آن هم تنها به خاطر اینکه مردم این منطقه در برابر وحشی گری ها و خودسری های رژیم عبری مقاومت می کنند. از نظر نظام های مذکور، وحشی گری های رژیم مذکور مانند وحشی گری های دیگران نیست ؛ زیرا این اقدام از سوی رژیمی صورت می گیرد که دوست به اصطلاح دموکرات منش ها صورت می گیرد و به همین خاطر، این اجازه را دارد تا هر کس را که خواست، بکشد و هر جایی را که خواست، بمباران نماید و اگر قربانیان این جنایت فلسطینی هستند، هیچ مانعی ندارد که زمان این جنایت نیز در ماه رمضان باشد.

***

آیا جالب نیست که جنگ های صورت گرفته در غزه تنها جنگ هایی است که در آن خبری از وجود پناهنده نمی باشد. دلیل این موضوع را باید در این نکته جستو کرد که عرب ها و مصر دوره سیسی درهای کشورشان را به روی فلسطینیان بسته اند ؛ زیرا نمی خواهند ویروس مقاومت منتشر شود. ضمنا نه مصر و نه کشورهایی که طرح صلح اعراب را ارائه کرده اند، نمی خواهند که باعث رنجش خاطر صهیونیست ها گردند و لطمه ای را به آرامش رژیم عبری و شهروندان «صلح جوی» این رژیم وارد آوردند.

ما به رهبران مصری و تمامی همتایان عرب ایشان اطمینان می دهیم که اهالی نوار غزه هرگز به هیچ کشور عربی پناه نمی آورند و هرگز باریکه پایدار غزه را رها نمی نمایند. آنها روند مقاومت را ادامه می دهند و شهادت بر روی شن های غزه را بر خواری و ذلت عبور از گذرگاه های مصری و فرودگاه های عربی که تحت نظارت نظام های دیکتاتور هستند، ترجیح می دهند.

درست است که تعداد شهدا روز به روز افزایش می یابد ؛ ولی روزهای پایداری نیز ادامه خواهد یافت زیرا مدافعان از نوار غزه هیچ بیم و ترسی از مرگ ندارند. آنها روحیه جدیدی بر کالبد این امت دمیده اند، روحیه ای که اساس آن بر عزت و کرامت استوار است. از قلب نوار غزه جرقه یک تغییر حقیقی زده خواهد شد و تمام منطقه را در بر خواهد گرفت.

.........................................
نویسنده: عبدالباری عطوان
منبع: مرکز اطلاع رسانی فلسطین